مروری بر روش های نیمه تجربی تعیین مشخصه برهم کنش فلوری-هاگینز در آمیزه های پلیمری

مشخصه برهمکنش فلوری-هاگینز (χ)، عاملی کلیدی است که بر امتزاج پذیری و مورفولوژی اجزا در آمیزه های پلیمری و در نهایت بر خواص و کاربرد محصولات نهایی اثرگذار است. اندازه گیری قابل اعتماد این مشخصه برای درک بنیادین و کاربردهای عملی پلیمرها و همچنین برای تعیین ارتباط کمی ساختار-عملکرد آنها، ارزشمند است. از روش های متفاوتی برای ارزیابی این مشخصه استفاده می شود. در این مطالعه، شش روش نیمه تجربی: اندازه گیری کاهش دمای ذوب، تورم تعادلی، زاویه تماس، نقاط جدایی فازی، فشار بخار و سوانگاری گاز معکوس مرور شدند. در این روش ها به ترتیب دمای ذوب تعادلی پلیمر خالص و آمیزه پلیمری، میزان تورم تعادلی پلیمر شبکه ای در حضور متورم کننده، انرژی سطحی اجزای تشکیل دهنده آمیزه پلیمری، ترکیب درصد تعادلی اجزاء در سامانه دوفازی، نسبت فشار جزئی حلال به فشار جزئی اشباع آن و حجم بازداری به صورت تجربی اندازه گیری شده و پس از انطباق معادله مناسب بر این داده ها، مشخصه برهم کنش محاسبه می شود. در برخی از روش ها، مانند اندازه گیری زاویه تماس، فقط مشخصه برهم کنش مثبت در دمای آزمون قابل تعیین است. اما در برخی دیگر مانند اندازه گیری کاهش دمای ذوب، محدودیتی برای علامت مشخصه برهم کنش وجود ندارد. همچنین، برخی از روش ها مانند تعیین نقاط جدایی فازی از قابلیت تعیین وابستگی مشخصه برهم کنش به کسر حجمی اجزا نیز برخوردارند.

کلیدواژه ها:

مشخصه برهمکنش فلوری- هاگینز ، کاهش دمای ذوب ، تورم تعادلی ، زاویه تماس ، نمودار فازی ، فشار بخار ، سوانگاری گاز معکوس