اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر افزایش تاب آوری و کاهش استرس دانش آموزان دختر پایه ششم ابتدایی شهرستان میاندوآب

این پژوهش با هدف اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر افزایش تاب آوری و کاهش استرس دانش آموزان دختر پایه ششم ابتدایی شهرستان میاندوآب انجام شد. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی است این پژوهش نیمه آزمایشی با دو گروه آزمایش و کنترل در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون می باشند. جامعه آماری پژوهش حاضر دانش آموزان پایه ششم ابتدایی شهرستان میاندوآب سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بودند که تعداد ۴۰ نفر از دانش آموزان با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای دو مرحله ای در دو گروه آزمایش و گروه کنترل می باشد به عنوان افراد نمونه انتخاب شدند .ابزار اندازه گیری دو پرسشنامه تاب آوری آیزنگ و گلین ویلسون(۲۰۰۲) و مقیاس افسردگی ، اضطراب ، استرس )DASSلاویبوند و لاویبوند ، ۱۹۹۵) با روش نمونه گیری دردسترس بین آنها توزیع شد.برنامه مداخله آموزش خودتنظیمی بر اساس مدل آموزشی زیمرمن (۲۰۰۰) ،(به نقل از پرینتیچ و همکاران،۲۰۰۵ )و پژوهش اشمیتز و وایز (۲۰۰۶ ) بود. در این پژوهش جهت تحلیل یافته ها از نرم افزار ۲۳spss و جهت بررسی فرضیه های پژوهش از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج آزمون فرضیه ها نشان داد که آموزش راهبردهای خودتنظیمی موجب بهبود تاب آوری در دانش آموزان شده است . همچنین ادامه نتایج حاکی از آن بود که آموزش راهبردهای خودتنظیمی موجب کاهش استرس در دانش آموزان شده است .

کلیدواژه ها:

راهبردهای خود تنظیمی ، تاب آوری ، استرس