بررسی اثربخشی گروه درمانی فعالسازی رفتاری بر تاب آوری بیماران قلبی عروقی

مقدمه :باتوجه به نقش مشکلات روانشناختی در ابتلا و عود بیماری قلبی - عروقی در افراد، ضروری است تا ضمن شناسایی این عوامل ، نسبت به درمان آنها اقدام نمود پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی فعالسازی رفتاری برتاب آوری بیماران قلبی عروقی انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران قلبی عروقی شهر تهران در نیمه دوم سال۱۴۰۱ بودند. از بین آنها ۳۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه گواه (۱۵ نفر)، گمارده شدند. افراد گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای (هفته ای دوبار) به صورت گروهی برنامه درمانی فعالسازی رفتاری را دریافت کردند؛ گروه کنترل به مدت دوماه در لیست انتظار قرار گرفت . جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه تاب آوری (کانر و دیویدسون، ۱۹۹۲)، استفاده شد. دادههای پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره، تحلیل شد. یافته ها: یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون افراد گروههای آزمایش و کنترل در متغیر تاب آوری ، تفاوت معناداری وجود داشت . نتیجه گیری : درمجموع، با توجه به نتایج این پژوهش می توان گفت که گروه درمانی فعالسازی رفتاری می تواند بر تاب آوری بیماران قلبی عروقی ، اثربخش باشد.

کلیدواژه ها:

درمان فعالسازی رفتاری ، قلبی عروقی ، تاب آوری