ازدیاد برداشت نفت سبک از سازندهای کم تراوا از طریق فرایندهای تزریق دوره ای دی اکسید کربن

هدف اصلی از این مقاله ارزیابی امکان پذیری فرایند تزریق دوره ای دی اکسید کربن به عنوان یک مکانیسم اولیه جهت ازدیاد برداشت نفت از مخازن کم فشار دارای تراوایی پایین است و در صورت امکان بهینه سازی پارامترهای کلیدی عملیاتی این فرآیند می باشد. در این مطالعه ازسیلاب زنی دی اکسید کربن در یک مغزه مرکب ۹۷۳ میلیمتر با تخلخل متوسط ۶/۹ درصد و تراوایی متوسط ۳/۲ میلی دارسی استفاده شده است. تاثیر پارامترهای اولیه، مانند اندازه توده، نرخ تزریق، حداکثر و حداقل فشار در طول تولید، گاز پیش ران (Chasing Gas) N۲ و زمان عمل آوری بر روی عملکرد فرآیند مورد بررسی قرار گرفت و راهبردهای عملیاتی به منظور موفقیت آمیز شدن کاربردهای میدانی، بهینه سازی شد. نتایج آزمایشگاهی نشان می دهد که ۱/۰ حجم خلل و خرج مخزن (Pore Volume) (PV)، به نظر می رسد که اندازه توده (Slug) مطلوب برای دوره اول با ضریب بازیافت (Recovery Factor) تا میزان ۵۲/۱۴% باشد، در هنگامی که فشار مخزن از حداکثر فشار به ۸ مگاپاسکال (MPa) تخلیه شده است.در واقع ضریب بازیافت به حداکثر فشار حساس می باشد و بنابراین باید یک فشار حداکثری تا حد تحمل سازند ایجاد شود. در دوره های بعدی، تزریق گاز N۲ به عنوان گاز پیش ران توده Co۲، پتانسیل بالایی را برای بهبود قابل توجه عملکرد دوره به همراه کاهش مصرف Co۲ دارا می باشد. عملیات بهینه باید دارای سه دوره باشد و ضریب بازیافت نهایی برای این سه دوره می تواند بالاتر از ۳۰% هم برسد. مشاهدات این مطالعه اظهار می کند که فرآیند تزریق دوره ای Co۲ یک تکنیک امکان پذیر به منظور ازدیاد برداشت نفت سبک در مخزن کم تراوا با فشار پایین است.

کلیدواژه ها:

EOR ، Pore volume ، اندازه توده ، Slug