بررسی نگرش مولوی به ویژگی های بهشت در کتاب مثنوی

انسان برخوردار از نیروی تعقل و اندیشه، از آغاز آفرینش همواره به دنبال دستیابی به کیستی خود، خاستگاه و مقصد خود است. «بهشت»، کمال مطلوب و غایت آرزوی همه مومنان و خداجویان، در کلام آسمانی مکررا وعده داده شده و از این رو با تهذیب نفس و تزکیه باطن پیوسته در طلب آنند. از زمان ورود اسلام به ایران، ادب فارسی از جلوه های قرآن و حدیث و حقایق دینی تاثیر یافت. «بهشت» نیز که در زمره همین جلوه هاست، از عناصری به شمار می آید که بستر وسیعی برای تصویر آفرینی در ادب فارسی ایجاد نموده است. مولوی، شاعر و عارف بزرگ ایران که مثنوی خود را با یادکرد خاستگاه آغازین و حسرت بازگشت بدان شروع نموده، به بهانه های مختلف، اشاره های گوناگونی به بهشت و متعلقات آن دارد. این مقاله قصد دارد تا با کاوشی در مثنوی معنوی شریف، تعلیمات و دیدگاه های ادبی عرفانی مولوی را در سایه سار مفاهیم بهشتی به بوته تحقیق گذارد. دستاورد پژوهش، نشان می دهد که بهشت مورد نظر مولوی، اعمال نیک و پسندیده ی آدمی است، که صوفیان از آن به بهشت دل تعبیر می کنند.

کلیدواژه ها:

انسان ، بهشت ، مثنوی ، معنوی ، عرفان ، تعلیم