مدیریت فرهنگی و اجتماعی سکونتگاه شهری با رویکرد توسعه پایدار

رشد جمعیت شهری و پیدایش کلان شهرها به عنوان یکی از دستاوردهای دوران مدرن از اواخر قرن نوزده و ابتدای قرن بیستم موجبات نگرانی جامعه شناسان کلاسیک را فراهم ساخت. هر شهری در کنار ساخت فضاها و کالبد شهر، نیازمند برقراری روابط معقول بین محیط طبیعی و فیزیکی با وضع اجتماعی و فرهنگی است؛ به طور معمول در کلانشهرها و شهرهای بزرگ، ریشه بسیاری از بحران های بزرگ و زنجیره ای را باید در ضعف فرهنگ بومی و محله ای دنبال کرد. آسیب های فرهنگی و اجتماعی می توانند یک جامعه را به طور کلی نابود سازند، از طرف دیگر در هر جامعه ای مجموعه ای از این گونه آسیب ها وجود دارند. پس وظیفه هر شهروندی این است که در کاهش و یا نابودی این گونه آسیب ها همت گمارد. علاوه بر شهروندان، سازمان ها نیز وطیفه جدی در مدیریت این آسیب ها دارند. ارزیابی فرهنگی نیز بررسی آثار و پیامد های هر گونه اقدام مداخله ای بر افراد جامعه است که می تواند به اندازه زیادی ارزش‎ها، نگرش ها، هنجارها، باورها، نهادها، شیوه زندگی و جامعه پذیری را تحت تاثیر قرار دهد. شناسایی روند تحولات در کمیت و کیفیت فعالیت های فرهنگی با روشن کردن زمینه های رشد و بهبود فعالیت های فرهنگی و موانع موجود می تواند به برنامه ریزی آگاهانه و از پیش اندیشیده ای برای جهت گیری حرکت آینده کلانشهر ها با هدف تحقق حیات مدنی در آن منجر شود. برنامه ریزی شهرها نیازمند ایجاد هماهنگی میان دستگاه های تصمیم گیرنده در حوزه فرهنگی و اجتماعی است یعنی شهرداری ها، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، وزارت مسکن و شهرسازی، صدا و سیما، سازمان میراث فرهنگی، سازمان تربیت بدنی و برخی دیگر از دستگاه ها که هر کدام به گونه ای دارای تجربیاتی در برنامه های فرهنگی، اجتماعی و تفریحی هستند.

کلیدواژه ها:

واژه کلیدی: سکونتگاه شهری ، توسعه پایدار