مقایسه رضایت زناشویی و رضایت از فرزندپروری در والدین ایرانی

زمینه و هدف: جنسیت نقش اساسی در توزیع نقش در خانواده و موقعیت اجتماعی دارد، ازین رو، توجه به برآیندهای خانوادگی با عنایت به جنسیت از اهمیتی ویژه برخوردارست. رضایت والدینی به میزان رضایت والدین از فرزندان در تعاملات والد-کودک و رفتار کودک اشاره دارد که می تواند از عوامل مختلف فردی و تعاملی چون کیفیت تعاملات زوجین و رضایت آنها از رابطه متاثر شود. رضایت زناشویی نیز حالتی روانی است که بازتاب منافع و هزینه های درک شده ازدواج برای یک فرد خاص است. از آنجایی که رضایت از تعامل با همسر و فرزند مولفه مهم در کیفیت و پایداری زندگی زناشویی و غنی بودن رابطه والد-فرزندی است، توجه به عوامل تاثیرگذار بر برایندهای همسری و والدگری امری ضروری است.روش پژوهش: روش پژوهش از نوع پس رویدادی بود. نمونه پژوهش ۵۹۸ والد (۱۲۷ پدر و ۴۷۱ مادر) بودند که به روش نمونه گیری دردسترس و داوطلبانه از طرق پیمایش آنلاین از شهرهای مختلف ایران در مطالعه شرکت نمودند. ابزارهای پژوهش شامل دو مقیاس رضایت والدینی کانزاس (جیمز و همکاران، ۱۹۸۵) و رضایت زناشویی کانزاس (شام و همکاران، ۱۹۸۳) بود. یافته ها: نتایج حاصل از آزمون مانوا نشان داد که دو گروه مادران و پدران در دو متغیر رضایت زناشویی و رضایت والدینی تفاوت معناداری باهم داشتند (F=۷/۲۵, p<۰/۰۰۱)، مادران با میانگین رضایت زناشویی ۴/۳۸± ۱۵/۹۵ رضایت زناشویی پایین تری نسبت به پدران گزارش کردند، همچنین مادران با میانگین رضایت والدینی ۲/۳± ۱۱/۰۰۲ رضایت والدگری پایین تری نسبت به پدران گزارش نمودند. نتیجه گیری: شواهد پژوهشی حاکی از پایین بودن مولفه های سلامت روان در زنان به دلیل سهم آنها از توزیع قدرت در منزل، فشارها و انتظارات اجتماعی از نقش همسری و مادری و نوع مولفه های تاثیرگذار در رضایت زنان است. توجه به نقش ویژه زنان در مدیریت تعاملات همسری و فرزندی و مطالعه عوامل اثرگذار براین فرایند اهمیتی مضاعف برای متخصصان حوزه خانواده دارد.

کلیدواژه ها:

مادر-پدر ، رضایت والدینی ، رضایت زناشویی