بررسی سه کتاب ضرب المثل ( مجمع الامثال " ابوالفضل المیدانی " و "پەندیپێشینیان" ملاغفور دباغی و "امثال و حکم "علی اکبر دهخدا ")

مثل به عنوان یکی ازقدیمی ترین گونه های ادبیات بشرشناخته می شود چون سینه به سینه بدون هیچ دخل وتصرفی بهما رسیده اند،گنجینه ی امثال عربی وکردی وفارسی سرشار از اصول اخلاقی ومبانی معرفتی هستند وبر تابنده ی آداب ورسوم مردم و ملت ها هستند ومی توان غنای فرهنگی وعلمی را در امثال آنها مشاهده کرد ..ابوالفضل میدانی،ادیب ولغویونحوی مشهور قرن پنجم وآغاز قرن ششم هجری، نویسنده ی کتاب مجمع الامثال با بیش از ۶۰۰۰ ضرب المثلاست.ملاغفور دباغی درسال ۱۳۰۶ شمسی دیده به جهان گشود.کتاب مشهور وی" پەندی پێشینیان" درحوزه یامثال وحکم کردی که شامل ۵۲۵۰ ضرب المثل می شود. .علی اکبر دهخدا، این آزاده ی فرزانه، در حدود سال ۱۲۹۷ ق،۱۳۱۱ ش، به مساعدت اعتماد - پا به عرصه ی هستی نهاد،. "امثال و حکم "این اثر ارزشمند نخستین بار در سالهای ۱۳۰۸الدوله قراگوزلو وزیر معارف وقت در چهار جلد در تهران به چاپ رسید. دهخدا در امثال و حکم نه تنها مفهوم و کاربردامثال را معمولا ذکر می کند، بلکه گاهی چند یا چندین نظیره بر آن می آورد و گاهی شان نزول و ریشه ی پیدایش ضربالمثل ها را بیان می دارد و گاهی برای یک ضرب المثل چند یا چندین بیت و جمله و عبارت و حتی داستان کوتاه خودضرب المثل یا مفهوم آن را در بر دارد می آرود.