بررسی اهمیت و کارکرد قصه گویی و قصه خوانی در آموزش زبان فارسی

یکی از قدیمی ترین روش های ارتباط زبانی از طریق داستان گویی و قصه خوانی است. از این روش میتوان به عنوان یک ابزار آموزشیدر توسعه مهارت های زبانی، به ویژه در یادگیری برای زبان آموزان هر سنی استفاده کرد. بررسی ها نشان می دهد در آموزش زبان،داستان گویی از آموزش های سنتی موثرتر است که یکی از دلایل آن جذابیت داستان و ماهیت سرگرم کنندگی آن برای مخاطبزبان آموز است. همچنین از آنجا که زبان و فرهنگ هر ملت با یکدیگر ارتباطی متقابل دارند؛ آشنایی با فرهنگ یک ملت که در آیینهداستانها و قصهها منعکس شده است، میتواند موجب افزایش انگیزه برای فراگیری زبان آن کشور شود و انگیزه زبانآموز را فراتر ازآموختن زبان، به سمت آشنایی بیشتر با فرهنگ و ادبیات آن ملت ببرد. هدف این پژوهش بررسی اهمیت و تاثیر این ابزار آموزشیبر چهار مهارت زبانی (شنیداری، گفتاری، خوانداری و نوشتاری) و ارائه تکنیک هایی برای اجرای بهینه آن است که با تمرکز برآموزش زبان فارسی انجام گرفته است. در قصه گویی با شیوه هایی که از گذشته های دور در بین مردم رایج بوده است اهدافبسیاری نهفته است. در قصه گویی با شیوه های معمول به رشد و پرورش نیروی تخیل، رشد شناخت، تکامل ذوق هنری، شکوفاییشوق مطالعه و حتی توانایی بهبود سواد آموزی و تحصیل توجه بسیاری می شود. قصه گویی با شیوه های قدیمی تر به دلیل ارتباطمستقیم و چهره به چهره ی قصه گو با مخاطب به کودک این توانایی را می دهد تا با میراث های قومی و ملی خویش آشنا شود وهویت خود را شکل دهد. کودکان در قصه گویی با شیوه های کهن با شرکت در نشست های قصه گویی و گوش دادن به قصه ها،تعبیرها، عبارت ها، واژه ها و اصطلاحات نویی را می شنوند و با زبان و ادبیات مردم خود آشنا می شوند. در این شیوه ی قصه گوییکودکان با احساس ها، اندیشه ها و ارزش های گوناگون روبرو می شوند که برای آن ها تازه و سرگرم کننده است. قصه ها تخیل کودکانرا به جولان درمی آورند و آنها را وارد حوزهای از ماجراها می کنند که در هیچ حال دیگری فرصت رویایی با آنها را ندارند

کلیدواژه ها:

تدریس ، فارسی ، خلاقیت ، قصه ، دانش آموزان