ارتباط بین آزمون غربالگری عملکردی-حرکتی با ناهنجاری های قامتی و عملکرد اندام فوقانی نظامیان

اهداف: آزمون های استاندارد غربالگری عملکردی-حرکتی می تواند یکی از عوامل پیش بینی کننده بروز آسیب های اسکلتی-عضلانی در نیروهای نظامی باشد. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط بین نمرات آزمون غربالگری عملکردی-حرکتی با ناهنجاری ها و عملکرد اندام فوقانی نظامیان بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع همبستگی است. جامعه آماری این تحقیق تمامی پرسنل نظامی شاغل در یکی از مراکز نظامی ستادی در سال ۱۴۰۱ بود. ۴۰ نفر پس از فراخوان عمومی به صورت هدفمند انتخاب شدند. برای سنجش ناهنجاری های قامتی بالاتنه از صفحه شطرنجی و پرسش نامه آزمون نیویورک و پرسش نامه ناتوانی عملکردی شانه و دست (DASH) استفاده شد. سپس تمامی آزمودنی ها به انجام آزمون های حرکتی عملکردی هفت گانه (FMS) پرداختند. داده ها با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون توسط نرم افزار  SPSS ۲۲تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سنی افراد شرکت کننده ۴۷/۴±۳۰/۳۰ سال و شاخص توده بدنی ایشان ۱۲/۶±۸۰/۲۳ بود. بین امتیاز به دست آمده از آزمون FMS و بروز ناهنجاری های قامتی پشت گرد (۰۰۱/۰=p؛ ۶۲۴/۰-=r) و سر به جلو (۰۰۱/۰؛ ۵۸۸/۰-=(r ارتباط منفی و نسبتا قوی وجود داشت. بین امتیاز به دست آمده از آزمون FMS و آزمون پرسش نامه سنجش ناتوانی دست و بازو (DASH) ارتباط معنادار و منفی و متوسطی وجود داشت (۰۰۳/۰=p؛ ۳۵۸/۰-=r). نتیجه گیری: در مطالعه حاضر بین نمره کل آزمون FMS با برخی از ناهنجاری های قامتی بالاتنه، ارتباط و همبستگی منفی قوی و متوسطی وجود داشت. به نظر می رسد که نمرات آزمون FMS متاثر از عارضه های ساختاری-قامتی در اندام های بالاتنه است و از طرف دیگر، بر اساس نمرات FMS و DASH می توان چنین استدلال کرد که ناهنجاری های قامتی بالاتنه، فرد را بیشتر در معرض آسیب قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

Upper Limb ، Postural ، Military ، Physical Functional Performance ، اندام فوقانی ، قامت ، نظامی ، عملکرد جسمی