بحث از دین و تربیت همیشه مورد توجه
اندیشمندان تربیتی بوده و بشر همواره به دنبال آرمان خواهی و کمال طلبی خود در شیوه های تربیتی به دین و
ارزش های الهی علاقه وافری نشان می داده است. هر چند پس از رنسانس و گسترش علم گرایی و غرور ناشی از آن و طرح «تقابل علم و دین» و جا افتادن این تفکر به لحاظ ضعف های موجود در دین مسیحیت و مبلغان و عالمان آن و به حاشیه رانده شدن دین
تربیت دینی نیز مورد غفلت قرار گرفت. برنامه های دینی و معارفی در آموزش و پرورش و مدارس باید گسترش یابد و در راستای
تعلیم و تربیت تلاش کرد و برنامه ریزی دقیقی در این عرصه داشت. هنر این است که برای تحقق اهداف تربیتی، از خود قرآن که اصیلترین و معتبرترین سند دینی ماست کمک بگیریم. چرا که تعلیمات قرآنی و دینی ضامن سعادت دنیا و آخرت انسان ها هستند. باید به قرآن به عنوان کتاب پرورش دهنده و تربیتی نگاه کنیم؛ برای از بین بردن زنگار قلب چیزی بهتر از قرآن نیست، قرآن آفت زدایی می کند و تربیت و پرورش می دهد مساله
تعلیم و تربیت بدون یک کادر وسیع آموزشی که جهت اصلی آن انسان سازی و تهذیب اخلاق و تزکیه نفوس و پیشرفت علم و فرهنگ است، امکان پذیر نیست.