زیبایی شناسی بیان و بدیع در دیوان امینی تبریزی

ادبیات ایران زمین ، با وجود شاعران، نامی ماندگار گرفته است و در صفحه روزگار، وسعت و عظمتی به پهنای جهان یافته است . سلیمان امینی متخلص به امینی تبریزی از شاعران غزلسرای ایران است . او با توجه به شاعران پیشین به ویژه شاعران حوزه ادبی عراق و تاثیرپذیری از آنها توانسته است اشعار ارزندهای از خود برجای بگذارد. نظمی در درجه اول شاعر عشق و غزل است و مضامین عاشقانه در دیوان وی بیشترین بسامد را دارد. زیبایی شناسی یک الگوی روش شناختی در نقد آثار ادبی است که در حوزه ادبیات تطبیقی و سبک شناسی فرصتی مناسب را برای تحلیل دو رویداد در دو ملت متفاوت ایجاد می نماید. واژه زیبایی شناسی را اولین بار الکساندر باومگارتن ، فیلسوف طرفدار فلسفه لایب نیتس ، در کتاب اندیشه هایی درباره شعر (۱۷۵۰) به کار برد. موضوع زیبایی شناسی از مباحث بسیار مهمی است که جای آن دارد که در اشعار امینی تبریزی بدان پرداخته شود چرا که دیوان اشعار او مانند بسیاری از شاعران دیگر مشحون از آرایه های لفظی و معنایی است . در این مقاله سعی شده است با ذکر مختصات نحوی و آوایی ، ظرافت های زبانی و بیانی اشعار امینی برای مخاطبان ادبیات تشریح گردد.

کلیدواژه ها:

امینی تبریزی ، دیوان اشعار ، بیان ، بدیع