عشق و حالات آن در سوانح العشاق احمد غزالی و لمعات فخرالدین عراقی

عشق از مهمترین مسائلی است که در سوانح و لمعات به آن اشاره شده چه بسا غزالی را پایه گذارمیدانند و به تبع آن عراقی نیزبه عشق از زوایای مختلف نگاه کرده، و به اعتقاد ایشان هرکس معنی عشق را نفهمیده باشداز عرفان چیزی ندانسته است. تعبیرات متفاوتی از عشق شده است از جمله اینکه غزالی و عراقی از عشق به عنوان ذاتاحدیه و مرغ ازل نام برده اند. که این دو عارف بزرگ عشق را با استناد به آیات و روایات، ازلی و جبری میدانند. بهفراق معشوق علاقه دارند از آن جهت که مراد معشوق است. وبه بلا و جفای معشوق م ینازد از آنروی که باعث پختگی وصعود انسان به مرحلهی فنا و بقای باریتعالی م یشود تا جا یی که جز خودش کسی را نم یبیند و به مرحله تجرد نائلمیشود که سر منزل حقیقی انسان میباشد. در سوانح عشق در جایگاهی چون دل فرود میآید و در لمعات نیز دل خیمهگاه حضرت باریتعالی م یباشد. که همان حقیقت عشق مطلق میباشد. یگانگی عاشق و معشوق سر منزل حقیقی از دیدگاهاین دو عارف میباشد که غزالی یگانگی را در صفای باطن و عراقی از جفایی که از طرف معشوق رسیده از دوگانگی بهیگانگی م یگریزد. هدف اصلی در این تحقیق، بررسی و مقایسه دیدگاههای احمد غزالی در سوانح و فخرالدین عراقی درلمعات درباره مفاهیم عشق و مصدا قهای آن بوده و علاوه بر آن با توجه به تقدم زمانی غزالی بر عراقی، میزان تاثیرپذیری عراقی از غزالی تا چه اندازه بوده است؟

کلیدواژه ها:

عشق ، عرفان ، ، جبر و اختیار ، فراق و وصال ، ازل