سیمای دراماتیک زن در آثار ادبی و نمایشی بهرام بیضایی

زن در کارهای بیضایی اعم از فیلم و فیلمنامه ، هرگز از زن بودن و زنانگی خود شرمنده نیست ، زیرا در تصویر یا حکایتی که از او ارائه می شود برای شرمندگی جایی نیست . این زن ممکن است از زمانه خود دلتنگ باشد، زنجیری بر دست و پای خود حس کند، به حساب نیاید، بترسد، ناامید شود، شکست بخورد، اما این ها همه به صورت عوامل بیرونی و رفتار اجتماعی شان نشان داده می شود و از درونش مایه نمی گیرد در حقیقت جهان بیرون باید در برابر زن شرمسار باشد. زن در آثار بیضایی در همه احوال باشکوه است و پرهیبت حتی در چهره پیرزنی بر صندلی چرخ دار رگبار ... بیضایی گاهی در لحظه شکست خشونت را در دست زن می گذارد و زن از بیهودگی کاربرد آن آگاه است ( بیگانه با معیار های جهان زنانه او ) مثل : داس در غریبه و مه ، شمشیر در چریکه تارا و هفت تیر در سمور. زن در آثار بیضایی قدرتمند است زیرا بدون قدرت باید خشن بود و زن اسطوره ای مادر زمین است و در اوج قدرت مظهر صبوری و بردباری می باشد. در تمام کارهای بیضایی این فضای آکنده از مهر و عطوفت دیدنی و قابل درک است در این مقاله از روش کتابخانه ای به تحلیل سیمای دراماتیک زن در آثار نمایشی بیضایی می پردازیم .

کلیدواژه ها:

زن ، بیضایی ، ادبیات نمایشی ، دراماتیک .