بررسی سیر دگرگونی شخصیت های داستانی ، در داستانهای کوتاه فارسی بر اساس هرم سلسله مراتب نیازهای مازلو(با نگاهی به داستانهای جمالزاده، چوبک ، هدایت و خسروی )

هنر نویسندگی ، مانند دیگر شاخه های هنر، گونه ای بازنمایی ، بازسازی و بازپردازی جهان واقعی در دنیای داستان است ؛ چنانکه به تعبیری می توان گفت ، در هنر نویسندگی ، نگاه هنرمند از پشت عدسی های نامرئی (مکتب های ادبی ) به جهان می نگرد. پژوهش حاضر در پی اثبات این فرضیه ، بر آن است تا به بررسی و مقایسه جایگاه شخصیت های داستانی (انسان) بخشی از آثار نویسندگان شاخص ، در سبک های گوناگون، در هرم سلسله مراتب نیازهای مازلو بپردازد. برای این منظور، داستانهای کوتاه محمدعلی جمالزاده در مجموعه »یکی بود یکی نبود«، داستانهای کوتاه صادق چوبک ، صادق هدایت و »دیوان سومنات« ابوتراب خسروی به عنوان نمایندگان نویسندگان مدرن ایرانی از ابتدا تا اکنون گزینش شدند.پس از بررسی نمونه های آماری ، این نتیجه به دست آمد که شخصیت های داستانهای رئالیستی جمالزاده، با توجه به شرایط اجتماعی روزگارش، بیشتر در مرحله نیازهای احترام و اغلب شخصیت های ناتورالیستی چوبک ، در مرحله نیازهای فیزیولوژیکی (زیستی ) و بیشتر از نوع نیازهای جنسی ، مستقر بودند. بیشتر انسانهای داستانهای هدایت نیز در مرحله نیاز به محبت (محبت (D قرار داشتند. این انسانها اغلب دچار کمبود در محبت بودند. جامعه داستانی دیوان سومنات ابوتراب خسروی نیز انسانهایی را در خود پرورانیده بود که اغلب در مرحله نیازهای ایمنی و عشق قرار داشتند. آنان پیوسته در جستجوی فردی بودند تا آرامش را در کنار او تجربه کنند.