جلوه افلاک در دیوان شمس

عشق عمیق مولانا نسبت به شمس تبریزی و تلاطم و دگرگونی روحی که از این رهگذر برای مولانا به ارمغان آورد، سبب سرایش غزلیات پر شوری گشت که در نوع خود، کم نظیر است . به جرات می توان گفت که در دیوان هیچ شاعر دیگری به اندازه ی دیوان شمس این همه تنوع در موضوع، مضمون و اوزان وجود ندارد. مولانا به کائنات توجه خاصی مبذول داشته ، به طوری که دیوان غزلیاتش سرشار از مشاهدات گوناگون اوست که گاه این مشاهدات با تحیر و شگفتی همراه است . در غزلیات مولانا، طبیعت و مظاهر گوناگون آن از جمله آسمان و ستارگان جلوه ای خاص دارند کلماتی از قبیل : طارم خضرا ، سقف سبزگون ،دریای معلق و نام هایی از این دست بسیارست که نشان دهنده ی نگرش او به آسمان است به طوری که با دقت در غزلهای مولانا به این نتیجه می رسیم که آسمان و جلوه های زیبای آن یکی از اصیل ترین عناصر شعری مولانا به شمار می آید. در این مقاله ، نگارندگان سعی نموده اند تا به طور مختصر و اجمالی ، جلوه های گوناگون آن را در دیوان شمس بررسی نمایند.