بررسی تاثیر آموزش فیزیک با رویکرد زمینه محور بر یادگیری خودتنظیمی دانش آموزان مقطع متوسطه اول

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش فیزیک با رویکرد زمینه محور بر یادگیری خودتنظیمی دانش آموزان مقطع متوسطه اول بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کل دانش آموزان پایه هشتم مقطع متوسطه اول مدرسه انقلاب ناحیه ۲ مشهد بود. با روش نمونه گیری در دسترس ۶۰ نفر دانش آموز دختر متوسطه اول پایه هشتم از مدرسه دولتی انقلاب ناحیه ۲ مشهد انتخاب شد. این افراد به طور تصادفی در دو گروه ۳۰ نفرگروه آزمایش و ۳۰ نفرگروه کنترل قرار گرفتند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه استاندارد خودتنظیمی بوفارد، بویزورت، وزئو و لاروش (۱۹۹۵) استفاده شده است. برای سنجش یادگیری از سوالات محقق ساخته استفاده شد که بانرم افزارورد تهیه شد. سطح مناسب سوالات آن مورد بررسی قرار گرفت برای پایایی آن از آزمون همتا استفاده شد. در گروه های مورد پژوهش ابتدا و انتهای پژوهش قرارداده شد. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت مداخله قرار گرفتند و فیلم ها و تصاویر توسط دانش آموزان در گروه توضیح داده شد. گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند و طبق روش رایج آموزش دیدند. در پایان مجددا هر دو گروه به پرسشنامه ها یادگیری خودتنظیمی و سوالات همتا پاسخ دادند، و نتایج هر دو گروه با نرم افزار کوواریانس و انحراف معیار و رگرسیون مورد بررسی قرارگرفت. میانگین نمرات در مرحله پیش آزمون و پرسشنامه ها تقریبا تفاوتی با هم نداشته است. اما بعد تدریس میانگین نمرات دارای تفاوت معناداری بوده است که بیشترین نمره گروه آزمایش که با رویکرد زمینه محور تدریس شد گرفته است. بنابراین با رویکرد زمینه محور می توان افزایش سطح یادگیری را در این نمونه آزمایشی مشاهده نمود.

کلیدواژه ها:

رویکرد زمینه محور ، خودتنظیمی ، الکتریسیته ساکن