مقایسه تاثیر ۸ هفته تمرین استقامتی و مقاومتی بر مقادیر سرمی سلنوپروتئین P، VEGF و مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع ۲

دیابت ملیتوس یکی از بیماری های متابولیکی شایع است. در مطالعات مرتبط با پاتولوژی دیابت همبستگی مثبت بین هموگلوبین A۱c و سطوح سرمی SeP مورد تایید قرار گرفته است. فعالیت ورزشی استقامتی و مقاومتی با دخالت در تنظیم گیرنده های انسولینی و نیز بیش بیانی عوامل انتقال دهنده گلوکز در کنترل هایپرگلایسمی و همچنین بهبود متابولیسم گلوکز تاثیر دارند. هدف اصلی مطالعه حاضر، بررسی تاثیر ۸ هفته تمرین مقاومتی و استقامتی بر مقادیر سرمی SeP، VEGFو مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع ۲ می باشد. این پژوهش شامل ۳۰ نفر بیمار دیابتی زن نوع ۲ بود که در سه گروه ۱۰ نفره کنترل، تمرینات استقامتی و تمرینات مقامتی در شهر ارومیه انجام گرفت. خونگیری حوالی ساعت ۸ صبح بعد ار حداقل ۸ ساعت ناشتایی به منظور اندازه گیری سطوح آنزیم های کبدی، انسولین،گلوکز، کلسترول، تری گلیسیرید، HbA۱c و پروفایل لیپیدی و همچنین متغیر های اصلی پژوهش شامل Fetuin-B، ANGPTL۴ و LPL در آزمایشگاه مرکزی دانشگاه ارومیه انجام گرفت. تمرینات استقامتی شامل ۸ هفته تمرینات پیاده روی یا دویدن بر روی تردمیل با شدت ۵۰ الی ۷۵ درصد ضربان قلب هدف بود که آزمودنی ها به صورت داوطلبانه شرکت کردند. پس از اتمام دوره همانند مراحل قبل خونگیری به عمل آمد. برای مقایسه میزان تغییرات پیش آزمون با پس آزمون و مقایسه بین گروه های تمرینی و کنترل از آزمون t همبسته و ANOVAیک راهه استفاده شد. کلیه تجزیه و تحلیل ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSSنسخه ۲۳ صورت گرفت و از نظر آماری معنادار (۰۵/۰>P) تلقی گردید. افزایش حجم برنامه تمرین به ویژه ویژگی مقاومتی بودن مدالیته تمرینی در افراد دیابتی در کنترل SepP و کنترل تخریبات عروقی این مارکر نقش مهمی دارد که این کنترل در تقلیل ریسک فاکتورها و آسیب های قلبی عروقی ناشی از بیماری دیابت نقش به سزایی دارد.

کلیدواژه ها:

دیابت ، انسولین ، تمرینات مقاومتی ، تمرینات استقامتی