بررسی آداب سخن و سخنوری در «قابوس‎نامه» و تاثیرپذیری آن از «نهج‎البلاغه»

سخن گفتن، زیباترین نمودار زندگی انسانهای متفکر و اندیشمند است. از دیر زمان که بشر در راه تمدن و زندگی اجتماعی گام نهاده است، نیروی بیان، امتیاز انسان و شرافت وی قلمداد گردیده است. سخن ابزاری است که افکار و عقاید و خواستههای ما با آن آشکار میشود. به گفتهای برترین فضیلت انسان سخنوری است و هر چه شخص در این هنر بکوشد به کمال انسانی نزدیکتر میشود. سخنوری فنی است که به وسیله آن گوینده، شنونده را بر سخن خود اقناع و بر منظور خویش ترغیب میکند و این نتیجه از طریق سادگی و بلاغت و گیرایی توامان حاصل میشود. بنابراین سخنور کسی است که ساده، روان و گیرا سخن بگوید. بنیان و پایه شعر و سخنوری همچون دیگر فنون هنری، استعداد و مایه طبیعی است که خداوند تعالی کرامت میفرماید. مایه و هسته نویسندگی نیز قریحه و استعداد و طبع سلیم است. یکی از نویسندگانی که با اثر منثور خود در تاریخ ادب فارسی ماندگار شده است، «عنصرالمعالی» است. او در کتاب خود «قابوس‎نامه» به مسائل و آداب اخلاقی و تربیتی پرداخته است و در این راه به نظر می‎رسد از قرآن و نهج‎البلاغه تاثیراتی پذیرفته باشد. ما در این مقاله می‎خواهیم از طریق پرداختن به موضوع بررسی آداب سخن و سخنوری در قابوس‎نامه، تاثیر نهج‎البلاغه بر این اثر را نشان دهیم. شیوه پژوهش در این مقاله به روش کتابخانه‎ای و تحلیل محتوا می‎باشد.

کلیدواژه ها:

سخنوری ، قابوس‎نامه ، عنصرالمعالی ، نهج‎البلاغه.