چگونه توانستم اختلال گفتاری دانش آموزم را با تعامل صحیح بین معلم،دانش آموز و خانواده بهبود ببخشم؟

اختلال درگفتار عبارت است از دریافت، فهم و بیان کلمات گفتاری یا نوشتاری به صورت غیرعادی یا نابهنجار. این اختلال ممکن است شامل یک یا چند نارسایی در زمینه های شناسایی واج ها، تکواژها،تشخیص معانی، ترکیب یا نحوشناسی و درک اجزای تشکیل دهنده نظام گفتاری باشد.یکی از شایع ترین اختلالات گفتاری لکنت است. لکنت نوعی نقص در گفتار است که در آن جریان گفتار، توسط تکرار های غیر ارادی و امتداد آواها،هجاها،لغات یا گروه ها و انسداد ها و مکث های غیر ارادی مختل می شود و گوینده از تولید آواها ناتوان میگردد.پژوهش حاضر با هدف بهبود گفتار دانش آموز دارای اختلال گفتاری به روش توصیفی صورت گرفته است.جامعه و نمونه پژوهش،دانش آموز دارای اختلال گفتار انتخاب گردید.در این پژوهش ابتدا به توصیف وضعیت موجود پرداخته شده است و سپس برای برای جمع آوری اطلاعات و شواهد از روش های مشاهده،مصاحبه و بررسی پرونده سنجش استفاده شده است.نتایج پژوهش نشان داد که برقراری ارتباط با والدین دانش آموز،ارائه تمرین بر اساس رویکرد تقابلی،تهیه کارت های الفبا برای بهبود واج شناختی و تلفظ صحیح،روش های زبانی یا تلفظی و روش های دو جانبه یا مکمل به بهبود اختلال گفتاری دانش آموز منجر شد.

کلیدواژه ها:

اختلال گفتاری ، لکنت زبان ، دانش آموز ، معلم ، والدین