نقد و بررسی نظریه های یادگیری از دیدگاه کاربرد آن ها در عصر فاوا

نظریه های یادگیری بر اساس رفتارهای شرطی سازی شکل گرفته اند؛ به گونه ای که فرد وقتی در رابطه با موضوع ویژه ای پاسخ درست را یاد میگیرد؛ در مواجه های بعدی با این موضوع، بدون صبر، همان رفتار یادگرفته شده را پاسخ میدهد. اساس همه این نظریات (واتسون، ثرندایک، اسکینر و دیگران) در رابطه با یادگیری، مبتنی بر پژوهش های پاولف در رابطه با نظریه بازتابی وی بود که طی آن مجاورت یک محرک با محرک دیگر و اختصاص پاسخ و تکرار پاسخ ها، منجر به دگرگونی می گردد؛ که در نهایت موجب یادگیری می شود. نظریه های شناختی، به ویژه از نیمه دوم قرن بیستم به این طرف، مورد توجه بیشتری قرار گرفتند؛ و سبب شکل گیری شاخه دیگری در روانشناسی، موسوم به روانشناسی شناختی گردید. نظریه ارتباط گرایی، یکی از معروفترین نظریه های مطرح یادگیری و آموزش در عصر فاوا است که توسط زیمنس و داونز ارائه شده است. روش ارتباط گرایی، پارادایم جدید یادگیری در عصر فاوا است. چرا که ملزومات عصر جدید دیجیتال و بهره گیری از فناوری های جدید در راستای یادگیری، سازماندهی جدیدی را در چگونگی آموزش ها و یادگیری ها را می طلبد. در نظر داونز، در طول تاریخ بشر، با سه نوع تولید دانش مواجه بوده ایم (کیفی-کمی – ارتباطی). صاحبان و متخصصان نظام های آموزشی در طراحی منابع درسی و برنامه ریزان نظام آموزشی به ویژه برای نسل های متولدین سه دهه اخیر باید موارد همسو و مترادف با امکانات و نیازهای این عصر فاوا، برنامه ریزی و عمل نمایند؛ تا از ایجاد تعارض در حداکثر میزان مورد انتظار پرهیز شود و امکانات رشدی وتکاملی آنها فراهم شوند.

کلیدواژه ها:

نظریه های یادگیری ، عصر فاوا ، نظام آموزشی