بررسی نظریه سازنده گرایی

سازنده گرایی شیوه ی جدیدی در عرصه برنامه ریزی است که مفهوم اصلی آن این است که دانش توسط یادگیرنده ساخته می شود و درواقع این یادگیرنده است که با توجه به دانش وتجربه های قبلی خود موقعیت جدید را تفسیر کرده و دانش خود را درست می کند. مفهوم سازنده گرایی قدمت زیادی دارد و به زمان یونان باستان و کارهای سقراط و افلاطون و ارسطو بر می گردد اما ظهور آن به عنوان گفتمان مربوط به اواخر قرن بیستم و حاصل تلاش افرادی همچون پیاژه، برونر، ویگوتسکی و جان دیویی به عنوان طراحان این نظریه شمار می رود. این شیوه در عمل، برتری خود را نسبت به رویکردهای سنتی آموزش نشان داده است. بسیاری تلاش کرده اند که معلومات سازنده گرایی را در آموزش به کار ببرند که رویکرد مسئله محور ویتلی و روش آزمایشگاهی ساندرز از نمونه های آن هستند.

کلیدواژه ها:

سازنده گرایی ، برنامه ریزی ، نظریه