جلوههای قرآن و نهج البلاغه در سخن سعدی

جستجوی رمز و رازِ جاودانگی آثارِ هنرمند ، یکی ازانگیزه های اساسی فعالیتِ منتقدانِ ادبی ست ؛ توجه به قرآن و نهج البلاغه نیز به عنوانِ سرچشمه هایِ اصلی الهام درکارِ شاعران و نویسندگانِ مسلمان، لازمه این جستجوست . نگارنده ، در نوشت ه حاضر می کوشد نشان دهد : معرفت دینی سعدی و توجه او به بازتاب اعتقادات اسلامی ، ذخیره ای ارزشمند دراختیارِ وی قرار داده است تا بتواند کار خود را محبوب جهانیان سازد.بهره یابی از دوچشم ه زلال وگوارای فرهنگ پرفروغ اسلام ؛ یعنی ، قرآنِ محمد (ص) و بیانِ علی (ع) طعمی به نظم و نثر سلطان سخن فارسی بخشیده که هر جویند ه معرفتی را مجذوب ساخته و لطافت طبع سعدی ، به گونه ای اندیشه های دینی ر ا در زبان شیرین پارسی ارائه کرده که هراهل دلی را مفتون خویش گردانیده است .به بیان دیگر، قدرت کلام و جلوه های هنر سعدی ، پوششی مناسب برای بیان اندیشه هایی فراهم آورده که قرنها پیش از او در دل نوشته ها یا صفح ه سینه ها موج می زده اما در طلب سخنگویی چون او چشم به ساحل انتظارِ نظم و نثرِ فارسی دوخته بوده است ! جانِ کلام : فرهنگ فاخر ما استحقاق جهانی بودن و جهانی شدن دارد لکن باید دید آیا باز کسی همچون سعدی مسوولیت سخنگویی آن را به عهده خواهد گرفت ؟

کلیدواژه ها:

قرآن ، نهج البلاغه ، آرایههای ادبی ، تضمین ، تلمیح ، ترجمه