عشق زمان را در مینوردد : بررسی تلمیحات اشعار لرد بایرون به ایران وآیین زرتشتی

لرد بایرون شاعر انگلیسی علاقه خاصی به مشرق زمین و بخصوص ایران باستان داشت. انتشار اولین مجموعه اشعار بایرون تحت عنوان « ساعات فراغت » انتقاد شدید بسیاری از چهره های ادبی آن زمان را برانگیخت . انتقادها و تهمت های شایعه پردازان شاعر جوان را سخت آزرده خاطر کرده بود . به همین دلیل بایرون جوان در سال 1809 میلادی سرزمین مادریش را ترک کرد. هدف این مقاله، بررسی تلمیحات اشعار لرد بایرون بهایران و آیین زرتشتی است. بایرون برخوردی دوگانه با ایران و تفکر ایرانی داشته است . این شاعر بلند آوازه از یک سو پادشاه ایرانی، نادرشاه افشار را خون ریز و جلاد معرفی می کند و از سوی دیگر از حافظ شاعر بزرگ ایرانی به نیکی یاد می کند؛ گاهی از آیین زرتشت به عنوان آئینی اهریمنی یاد می کند و گاهی زرتشت را « نیک کردار » می نامد. بایرون برای توجیه آشفتگی قهرمانان اشعار خود از دوگانگی آیین زرتشت بهره می برد . شیفتگی بایرون به ایران و آیین ایرانیان به اندازهای است که حس منفی او را نسبت به شرق و آنچه یونانی نیست کمرنگ می کند. گر چه بایرون یونان را خاستگاه تمدن می داند و به بسیاری از تمدن ها به چشم حقارت می نگرد، در تلمیحات شعری و ارجاعات وی به ایران و آیین زرتشتی هیچ برخورد نژاد پرستانهای دیده نمی شود.

کلیدواژه ها:

لرد بایرون ، ایران ، آیین زرتشت ، رمانتیسم