پارامترِ جایگاهِ هسته، نمودِ زبان شناختی در تحلیل اشعار فارسی وگویش های آن

طبق نظریه حاکمیت و مرجع گزینی، زبان های دنیا دارای دستور همگانی و مشترک بوده و تنها از لحاظ ترتیب قرارگیریِ پارامتر هایِ زبانی که پارامتر هسته یکی از آنها است، تفاوت دارند . در این مقاله تغییرات پارامترها در ساختارهای بی نشان و نشاندارِ زبان فارسی و مازندرانی بررسی می شوند که مشخص می گردد ساختارِ بی نشانِ زبان فارسی در مقوله های حرف اضافه ای و اسمی، هسته آغاز و در مقوله های صفتی و فعلیهسته پایان است، در حالیکه ساختار بی نشانِ زبان مازندرانی د ر تمامی این مقوله ها به صورت هسته پایان می باشد؛ این در حالیست که این پارامترها در اشعار خود را به صورت ساختار نشاندار، نشان می دهند. در این مقاله همچنین تغییرات پارامترها به صورت ساختار نشاندار، به سببِ حفظ صورتِ آهنگینِ شعر، نفوذ معنای شعر در خواننده و یا به خاطر موضوعیت و ارجحیت پیام به صورت تقدم یا تاخر صورت می گیرد چرا کهیک نویسنده تنها می تواند یک لغت در آنِ واحد تولید کند لذا مجبور می شود با تقدم و یا تأخر قرار دادن عبارات یا جملات، معنی و یا پیش فرض خود را با درجات متفاوت در ذهن خواننده ایجاد کند.