نوستالژی یا درد دوری در دستور زبان عشق قیصر امین پور

نوستالژی را شکلی از دلتنگی ناشی از دوری طولانی از زادگاه تعریف کرده اند . می توان آنرا یک احساس درونی حسرت به اش یا، اشخاص و موقعیت های گذشته دانست . نوستالژی ابتدا یک اصطلاح پزشکی بود سپس توجه فلسفه، ادبیات و سینما را به خود جلب کرد . با ورود نوستالژی به دنیای ادبیات این اصطلاح از متن های پزشکی حذف شد. نوستالژی را در زبان ادبی عصر رمانتیک فرانسه در آثار هوگو، بالزاک و بودلر به معنای درد سوزان دوری از وطن و اشتیاق برای چیزهای از دست رفته می توان یافت . برخی شاعران معاصر از جمله منوچهر آتشی، نادر نادرپور، فروغ فرخ زاد و مهدی اخوان ثالث درد دوری و فراق زدگی را درونمایه ی آثار خود کرده اند. این مقاله نوستالژی و درد دوری قیصر امین پور را در مجموعه شعر دستور زبان عشق بررسی و تحلیل میکند. غم غربت و دوری از زادگاه، حسرت دوران شیرین کودکی، دلزدگی از دنیای متمدن و مدرن و درد دوری از خود از جمله شواهدی است که نوستالژیک بودن اثر را نشان میدهد.

کلیدواژه ها:

نوستالژی ، روان شناسی ، شعر معاصر ، قیصر امین پور