سکونتگاه غیررسمی بسترساز ناهنجاری های اجتماعی

پیدایش اسکان غیر رسمی گویای وجود موانع ساختاری و ناکارآمدی سیاست های کنونی در تامین مسکن و خدمات رسانی لازم مرتبط با آن برای اقشار کم درآمد شهری در سطح کلان است. همچنین در سطح خرد نیز ضعف مدیریت شهری, وجود منابع نامشروع گروه های ذی نفع و ذی نفوذ محلی و برخوردهای غیرقانونمند در پذیرش یا رد این سکونتگاه ها، مساله را تشدید نموده است و در راستای حل مسایل این گونه سکونتگاه ها برنامه ریزی دقیق و صحیحی به منظور ساماندهی و توانمندسازی آنها ضرری است. گسترش شهرنشینی و شکل گیری نیازهای جدید، برنامه ریزی را از نگاهی فیزیکی-کالبدی به سمت توجه بر جنبه های اجتماعی زندگی شهری معطوف نموده است. تحت تاثیر این نیازها و آگاهیهای جدید، مفاهیم نوینی در قلمرو برنامه ریزی و توسعه شهری مطرح شده است. توسعه شهری نیازمند سرمایه های مختلفی از جمله سرمایه اجتماعی است که ایجاد، حفظ و غنابخشی به آن از اهداف اصلی توسعه شهری به شمار می آید. نتایج نشان می دهد سکونتگاه های غیررسمی، ناحیه های نابسامانی هستند که در اغلب شهرهای بزرگ و میانی کشور شکل گرفته و گسترش یافته اند. در ایران در مواجهه با این نواحی، تاکنون راهکارهای مختلفی امتحان شده است؛ تخریب، جابجایی، مکان و خدمات، بهسازی، توانمندسازی از جمله این راهکارها بوده اند. اما، هیچ کدام از راهکارهای ذکر شده، نتوانسته اند منجر به سامان دهی پایدار این محله ها شوند.

کلیدواژه ها:

ناهنجاری ، آسیب اجتماعی