اصول طراحی ومدیریت فضاهای سبز نوین با رویکرد گیاهان کم آب

بی تردید فضاهای سبز و محیط های زیست شهری یکی از اساسی ترین عوامل پایداری حیات طبیعی و انسانی در شهرنشینی نوین به شمار می آیند.کشور ایران نیز با وسعتی معادل یک بیست وهفتم قاره آسیا، دارای ۳۴ میلیون هکتار اراضی بیابانی و کویری است که قسمت های زیادی از آن دچار کم آبی و بی آبی هستندآنچه که مسلم است باید دانش طراحی منظر و فضای سبز در شهرها به سمتی پیش برود که با حداقل مصرف آب، حداکثر کارایی را در نگهداری فضای سبز و مناظر طراحی شده داشته باشیم. بنابراین، مفهوم از طراحی منظر سازگار با شرایط خشک و کم آبی تحت رویکرد طراحی نوین کم آب یا زری اسکیپتینک می تواند بدون آسیب رساندن به کیفیت و زیبایی محیط مصرف آب را ۵۰ درصد کاهش دهد. اصل مهم طراحی فضای سبز کم آب (گزینش گیاهان با نیاز آبی کمتر مخصوصا گیاهان بومی) به معنی استفاده از گیاهان با نیاز آبی کم به طوریکه که اصول منظر پردازی مثل رنگ، بافت، تعادل، تنوع، قرینه و جذابیت به منظور القای زیبایی و ... رعایت شود و به طور عمده از گیاهان بومی که با شرایط منطقه سازگار هستند و نیازهای اکولوژیکی و آبی و تغذیه ای کمی دارند استفاده شوند. این نوع منظر پردازی برای مناطقی که دارای مقدار کمی آب می باشد می تواند با صرف زمان و هزینه کمتر، فضای سبز مناسبی را برای قسمت های وسیعی از شهرها ایجاد کرد

کلیدواژه ها:

فضای سبز نوین ، گیاهان کم آب ، طراحی شهری ، محیطهای زیست شهری