سوژه، دیگری، دگرسوژه از راسیونالیسم تا فرائیسم

در فرانمای نگاه سنتی، زن همواره به عنوان ابژه و شیء و مایملک مرد نگریسته می شود. در نگرش های فمنیستی مدرن و پست مدرن زن با به دست آوردن حقوق اولیه ی خود پا از ابژه بودگی فراتر نهاده و میل به سوژه شدن در او بیدار شده است. اما کماکان با تسلط نگرش های ماکیستی و مردسالار و همچنین سرمایه سالار زن به عنوان یک انسان از حقوق طبیعی خود به ماهو طبیعی بازمانده است. این مقاله با روش تحلیلی_توصیحی با معرفی نگرش های فلسفی که زن را دیگری و مرد را خود معرفی کرده اند به بررسی و تشریح نگرش انتقادی فرافمنیسم به عنوان یک فرانمای انضمامی که زن را به عنوان نیمی از ساحت وجود انسانی که با مرد سهم وجودی_موجودی دارد؛ پرداخته است، در این نگاه زن و مرد دگر سوژه هایی هستند که با دیالکتیک ادراکی سعی در هم افزایی و فراروی به سمت نگرگاه لوگوسیک و فراساختاری امکانات وجودی به ما هو وجود دارند که نمود عینی آن ظرفیت های موجودی مشکک و مادرمائیک در انواع خودآگاه ها و ناخودآگاه های هفتگانه ی جمعی _فردی است. لذا این نگرش به دور از هر گونه دیدگاه های حذف گرا، انکارگرا، تحقیرگرا و تصغیرگرا تنها زنانه نگری انسان محور و مردانه نگری انسان محورانه را هدف خود قرار داده است، که هر دو در خدمت فراروی به سمت امکانات وجودی بیشتر برای انسان و نوع بشر هستند.

کلیدواژه ها:

خود و دیگری ، دگر سوژه ، دیالکتیک ادراکی ، فاعل شناسا و تابع شناسا