دستیابی به آسایش بصری بهینه در ساختمان های اداری با استفاده از مدل سازی نور روز مبتنی بر اقلیم (نمونه موردی: شهر اصفهان)

میزان سطح نور در فضاهای داخلی ساختمان های اداری از جمله تاثیرگذارترین عوامل بر بهره وری، رضایت شغلی و وضعیت سلامتی کارمندان ادارات است. دستیابی به سطوح بصری بهینه در ساختمان های اداری، به ویژه در عمق فضاهای داخلی این گروه ساختمانی، با کاهش تاثیرات نامطلوب مختلف ناشی از بکارگیری روشنایی مصنوعی، بهزیستی کارمندان را متضمن شده و میتواند به صورتی موثر بر وجوه مختلفی از ساختمان تاثیر گذارد. از جمله رایج ترین ابزارهای ارزان و کارا به منظور حداکثرسازی حصول پذیری نور روز در فضاهای داخلی ساختمان های اداری، شیشه ها و سیستم های سایه انداز هستند. از سوی دیگر جهتگیری ساختمان به عنوانی عاملی بنیادین به منظور دریافت مستقیم نور روز تاثیرگذار بوده و می بایست تاثیر این عامل مد نظر قرار گیرد. پژوهش حاضر با به خدمت گیری مدل سازی نور روز مبتنی بر اقلیم در پی آن است تا با بررسی شیشه ها و سیستم های مختلف سایه اندازی، تسهیل در امر حداکثرسازی دستیابی نور روز در فضاهای داخلی ساختمان های اداری، در چهار جهت گیری اصلی را بررسی نماید. بدین منظور شهر اصفهان با اقلیمی که امکان استفاده و بهره مندی حداکثری از نور مستقیم روز را دارد، انتخاب شده است. نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده ی اهمیت استفاده از لوور بازتابی (با پیکربندی های مختلف مطابق با جهت گیری مورد بررسی) است. با این حال، یافته ها تفاوت چندانی میان استفاده از شیشه ی دو جداره ی شفاف و سه جداره ی شفاف به منظور حداکثرسازی حصول پذیری نور روز در فضاهای داخلی ساختمان های اداری را بازگو نمی کنند.

کلیدواژه ها:

سیستم سایه انداز ، ساختمان اداری ، نور روز ، آسایش بصری ، اصفهان