بحران در مطالعه ی جامعه ی ایرانی: تاملاتی پیرامون جامعه ی ایرانی

نظریه های اجتماعی از خلال به کارگیری مفاهیم ابداعی خود، شناخت پدیدارهای مختلف اجتماعی در یک جامعه را تسهیل می کنند و توضیحات خود درباره ی علل ظهور، دگردیسی و فرجام واقعیات اجتماعی را با پیامدهای کوتاه یا بلندمدت مرتب برآن ها پیوند می زنند. فرآیند تحولات به هم پیوسته، توامان و سه گانه در قلمروهای واقعیت اجتماعی، نظریه ی فلسفی و نظریه ی اجتماعی می تواند عینیت ها را به گونه ای موثر و کارآمد در سپهر اندیشه و ذهنیت توجیه پذیر و در عرصه ی کنش اجتماعی قابل کنترل سازد. اما در شرایط برهم خوردن این همزمانی که عموما در شرایط جوامع پیرامونی رخ می دهد، درک و تفسیر وضعیت این جوامع با دشواری مواجه می شود. با گذشت حدود نیم قرن از حضور جامعه شناسی و جامعه شناسان در نظام دانشگاهی ایران، به نظر می رسد دستاوردهای اندیشه ی اجتماعی ایرانی در جهت شناخت جامعه ی ایران و پیش بینی تحولات آن چندان قابل اعتنا نیست و منطق دگرگونی ها و فراز و نشیب های اجتماعی را نمی توان در چارچوب نظریات موجود فهم و  قابل پیش بینی نمود. مقاله ی حاضر براساس بررسی های خود در حول محورهای: الف) نسبت اندیشه ی فلسفی واندیشه ی اجتماعی ب) ویژگی های جامعه ی ایرانی به عنوان جامعه ای پیرامونی ج) قابلیت ها وتحدیدهای موثر براندیشه ورزی اجتماعی در ایران، می کوشد چالش ها و موانع موجود بر سرراه نظریه پردازی درباره ی جامعه ی ایران را مورد مطالعه قرار دهد و به بحث درباره ی عوامل بحران در تامل اجتماعی نظام مند و روش مند پیرامون واقعیات جامعه ی ایرانی بپردازد.

کلیدواژه ها:

بحران ، جامعه ی ایرانی ، نظریه ی اجتماعی ، جامعه ی پیرامونی ، واقعیت اجتماعی