بررسی یک رویکرد جدید برای مطالعه رسوب آسفالتین در منطقه نزدیک چاه های نفت

مدل های نظری و تجربی موجود برای توصیف رسوب آسفالتین در واسطه های متخلخل، ساختار پیچیده از شبکه حفره ها را در نظر نمی گیرند. کاهش میزان نفوذ پذیری به دلیل رسوب آسفالتین عمدتا به دلیل کاهش حجم حفره ها بوده است (کاهش نسبت خلل و فرج به حجم). با این حال، ذرات آسفالتین نیز می توانند دهانه حفره ها را متوقف می کنند که باعث کاهش شدید نفوذپذیری می شود، حتی اگر مقدار زیادی از حجم کل حفره ممکن است هنوز هم دست نخورده باقی بماند بنابراین، نیاز به یک مدل های نفوذ پذیری وجود دارد که به صراحت به صورت اتصالاتی از حفره / هیدرولیک عمل کنند. این مقاله به بررسی مدل های موجود و به بررسی مدل نفوذپذیری می پردازد که میزان اختلالات میزان نفوذ پذیری به دلیل رسوب آسفالتین است .در این ارائه می کنیم که یک تابع از میانگین تعداد هماهنگی (CPA) مطالعه، ما یک مدل نفوذپذیری جدید مبتنی بر تحلیل بحران را (میانگین تعداد حفره های همسایه در دسترس / متصل) است. علاوه بر این، داده های تجربی در ادبیات مربوط به نمونه های سنگ آهک، سنگ ماسه و کربنات (دولومیت) به درک اثرات ترکیبی از سطح رسوب و اتصالات ععیف به دلیل انسداد حفره با کاهش میزان نفوذ پذیری است. ما مشاهده کردیم که سطح رسوب یک مکانیسم برتر در نمونه های سنگ آهک مورد مطالعه در اینجا با نسبت اندازه بزرگ از دهانه حفره در مقایسه با اندازه ذرات است. در نمونه های سنگ ماسه، هر دو سطح رسوب و مکانیزم اتصالات دهانه ی حفره نسبتا سهم یکسانی در کاهش میزان نفوذ پذیری دارند. برای نمونه های کربنات (دولومیت)، مکانیسم انسداد حفره یک روش برتر است که منجر به کاهش شدید سریع نفوذ پذیری می شود. انتظار می رود که نتیجه این کار پیش بینی از رسوب آسفالتین را در منطقه نزدیک چاه بهبود دهیم.

کلیدواژه ها:

رسوب آسفالتین ، کاهش میزان نفوذ پذیری ، سطح رسوب ، اتصالات حفره