بررسی آزمایشگاهی اثر افزودن نانوسیلیس بر خواص مکانیکی و دوام بتن ژئوپلیمر سرباره ای

امروزه، بکارگیری از نانو مواد در علوم مختلف چشم انداز گسترده ای پیدا کرده است. در این راستا، افزودنی هایی در مقیاس نانو در صنعت بتن با هدف بهبود خواص مکانیکی و دوام بتن، مورد توجه محققان قرار گرفته دارد. در تهیه بتن ژئوپلیمری، مصالحی حاوی مواد آلومینوسیلیکاتی فراوان با محلول قلیایی ترکیب می شوند. در این پژوهش آزمایشگاهی به ساخت یک طرح اختلاط از بتن شاهد حاوی سیمان پرتلند پرداخته شد. سپس بتن ژئوپلیمر سرباره ای در سه طرح اختلاط حاوی ۰، ۴ و ۸ درصد نانوسیلیس ساخته شد (در مجموع ۴ طرح اختلاط). در ادامه، آزمون تصویربرداری میکروسکوپ الکترونی (SEM) در سن عمل آوری ۹۰ روزه و آزمون های نفوذپذیری آب، مقاومت فشاری و مدول الاستیسیته در سن عمل آوری ۷ و ۲۸ روزه در دمای اتاق، بر روی نمونه های بتنی انجام شد. نتایج آزمایشگاهی حاکی از این موضوع است که افزایش سن عمل آوری بتن، موجب بهبود نتایج مقاومت فشاری، مدول الاستیسیته و نفوذپذیری آب شده است. در آزمون های نفوذپذیری آب، مدول الاستیسیته و مقاومت فشاری، افزودن ۸ درصد نانوسیلیس به ترکیب بتن ژئوپلیمری، به ترتیب موجب بهبود ۲۶، ۱۳ و ۱۹ درصدی نتایج نسبت به طرح بتن ژئوپلیمری فاقد نانوسیلیس در سن ۲۸ روزه پس از عمل آوری گردید.

کلیدواژه ها:

بتن ژئوپلیمری ، سرباره کوره آهنگدازی ، نانوسیلیس ، خواص مکانیکی ، دوام بتن