امکان سنجی تولید کینوا در شرایط کم آبیاری تحت تاثیر محلول پاشی گلایسین بتائین

معرفی گیاهان جدید مقاوم به خشکی به عنوان یکی از گزینه های تولید پایدار محصولات زراعی در مناطق خشک به شمار می آید. در این آزمایش پاسخ رشد و عملکرد کینوا به تیمارهای مختلف فراهمی آب در شرایط مصرف گلایسین بتائین به عنوان یک اسمولایت سازگار کننده به تنش، مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش در سال ۱۳۹۶، به صورت فاکتوریل بر مبنای طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار پیاده شد که در آن فاکتور اول مدیریت آبیاری (آبیاری پس از تبخیر ۷۰، ۱۴۰ و ۲۱۰ میلی متر از تشتک تبخیر) و فاکتور دوم محلول پاشی گلایسین بتائین [صفر (آب مقطر)، و ۱۵۰ میلی گرم بر لیتر] بود. از نظر بسیاری از شاخص های رویشی و زایشی شامل ارتفاع بوته، وزن خشک بوته، تعداد پانیکول در گیاه، طول پانیکول و وزن خشک پانیکول بین تیمارهای مختلف آبیاری تفاوت معنی داری مشاهده نشد. با افزایش شدت تنش خشکی عملکرد بیولوژیک و وزن هزار دانه کاهش یافت، ولی عملکرد بذر کاهش نشان نداد. مصرف گلایسین بتائین نیز مقادیر وزن خشک بوته، عملکرد بیولوژیک، شاخص کلروفیل و تعداد پانیکول را افزایش داد، ولی موجب کاهش عملکرد بذر شد. بر اساس نتایج اثرات متقابل، بیشترین عملکرد بیولوژیک به میزان ۲۵۳۳.۳ کیلوگرم در هکتار از تیمار ترکیبی مصرف گلایسین بتائین و انجام آبیاری پس از تبخیر ۷۰ میلی متر حاصل شد و کمترین مقدار این شاخص نیز به میزان ۱۴۳۳.۳ کیلوگرم در هکتار در گیاهان متعلق به تیمار عدم محلول پاشی با گلایسین بتائین و اعمال آبیاری پس از تبخیر ۲۱۰ میلی متر از تشتک تبخیر به دست آمد. بیشترین عملکرد بذر در تیمارهای ۷۰ و ۲۱۰ میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر (به ترتیب ۲۵۰.۷ و ۲۴۵.۴ کیلوگرم در هکتار) در شرایط عدم مصرف گلایسین بتائین حاصل شد. با توجه به نتایج حاصل از آزمایش و کمبود منابع آب در مناطق خشک، انجام آبیاری کینوا پس از تبخیر ۲۱۰ میلی­متر از تشتک تبخیر مناسب­تر به نظر می­رسد.

کلیدواژه ها:

تبخیر ، تنش خشکی ، عملکرد دانه ، گیاهان جدید ، نیاز آبی