تحلیل و بررسی تاب آوری اجتماعی با تاکید بر شاخص های اثرگذار

مخاطرات و بحرانها همواره به عنوان پدیده های تکرارپذیر محل زندگی انسانها را تحت تاثیر قرار میدهند، وقوع مخاطرات طبیعی از جمله سیل و زلزله با توجه به شرایط محیطی و جغرافیایی کشور همواره منجر به آسیبهای جدی مالی و تلفات انسانی گستردهای گردیده است و چالشی در مسیر تحقق توسعه پایدار در جوامع انسانی به شمار میآیند و این در حالی است که نگرشهای جاری و حاکم بر مدیریت بحران عمدتا بر مدیریت انفعالی بحران و یا کاهش آسیب پذیریهای کالبدی توجه دارند و حال آنکه تقویت زمینه های اجتماعی می تواند نقش بسیار موثری بر میزان تاب آوری سکونتگاه های انسانی در برابر مخاطرات بحران زا داشته باشد بنابراین پرداختن به رویکردهای نوین در برابر بحرانها ضروری مینماید و با نظر به اینکه محیط کالبدی به عنوان بستر فضایی رخدادهای اجتماعی به شمار می آید، کیفیت محیط شهری در افزایش حس مکان شهروندان و افزایش تاب آوری آنها بسیار تاثیرگذار است. یکی از راهبردهای بین المللی سازمان ملل متحد، برای کاهش بلایا، ایجاد تاب آوری جوامع در برابر سوانح طبیعی و انسانی است. تاب آوری با توجه به وقوع سوانح طبیعی یا انسان ساخت در دنیای امروز مسائل بسیار اساسی است. لیکن توجه به مفهوم تاب آوری صرفا در ابعاد کلان فاقد کارامدی لازم بوده و شناخت این مفهوم در سطح خرد می تواند به اجرایی شدن این امر کمک شایانی نماید.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: تاب آوری ، تاب اوری اجتماعی ، جوامع شهری.