مدیریت شهری کارا و برنامه ریزی استراتژیک برای پایداری شهری مرور یک تجربه

برنامه ریزی عنصری حیاتی برای هر طرح توسعه است. برنامه ریزی شامل انتخاب و تصمیم گیری در پی تحقق اهدافی مشخص است، مانند بهبود شرایط زندگی افراد و جامعه. طرح های برنامه ریزی در چارچوب سیستم های اجتماعی به کار می روند که تحت حکم قوانین و نهادها قرار دارند، و برنامه ریزی با این نهادها درگیر می شود و ممکن است بازتنظیمی در آن ها ایجاد کند که به تغییر اجتماعی منجر می شود. این مقاله به بررسی این می پردازد که چگونه پایداری شهری از طریق اقدامات استراتژیک در توسعه شهری قابل دستیابی است، با تجزیه و تحلیل فرآیند برنامه ریزی در دو شهر کراچی و خولنا. این مقاله با بررسی مقالات دانشگاهی مختلف، چارچوب مفهومی را برای شناسایی رابطه بین برنامه ریزی استراتژیک، اجزای برنامه ریزی عملیاتی استراتژیک و پایداری شهری ارائه می دهد. با توجه به این چارچوب مفهومی، این مقاله دامنه دستیابی به پایداری شهری را از طریق تجزیه و تحلیل شیوه های فعلی برنامه ریزی شهرهای کراچی، خولنا مشخص می کند. این مقاله مشخص می کند که اگرچه طرح شهر خولنا و کراچی از رویکرد برنامه ریزی استراتژیک استفاده کرد اند، اما نتوانسته اند با مفهوم نظری خود در راستای تحقق مسائل مرتبط با پایداری شهری سازگار شوند. تحلیل نشان می دهد که از نظر ویژگی های اجتماعی که به منافع گروه های مختلف افراد توجه می کند، پکیج های برنامه ریزی موجود پایدار نیستند. پدیده های مشابه در ارتباط با تشخیص جنسیت و افراد محروم شده در برنامه ریزی، تامین منصفانه درآمد و ایجاد اشتغال، مشارکت مردم در برنامه ریزی و سیاست های تضمین دسترسی منصفانه به خدمات زیرساختی نیز مشاهده شده است. بنابراین، پکیج برنامه ریزی موجود در دو شهر کراچی و خولنا نتوانسته است با استفاده از رویکرد برنامه ریزی استراتژیک مسائل پایداری شهری را تحقق دهد.

کلیدواژه ها:

کلید واژه ها: پایداری ، مدیریت شهری ، توسعه پایدار ، برنامه ریزی استراتژیک ، عدالت اجتماعی ، مشارکت ، خولنا