توانمندسازی فضاهای عمومی به عنوان کاتالیزورهای تعاملات اجتماعی در جوامع شهری(مطالعه موردی منطقه ۳ شهر شیراز)

بهبود فضاهای عمومی یک استراتژی بسیار مهم برای آینده موفق شهرهای ما و جوامع آنهاست. پتانسیل مکان ها برای ارتباط شهروندان اغلب به عنوان محرک رشد و توسعه جوامع شهری دست کم گرفته می شود و بنابراین از فضاهای عمومی کم استفاده می شود. این مقاله اثرات اجتماعی-اقتصادی و روان شناختی آرایش معماری فضاهای عمومی سنتی را در منظر مدرن به عنوان مناطقی برای تعامل اجتماعی بین گروه های مختلف محله و شهروندی در یک جامعه شهری، بر اساس نمونه های موردی دو شهر تحلیل می کند: ویلنیوس در لیتوانی و وایمار در آلمان. تحلیل تغییر ترکیب فضایی و اصول کارکرد اجتماعی به طور مستقیم به نظام سیاسی-اجتماعی هر دوره تاریخی متفاوت وابسته است و بیانگر تحول زمانی نمای معماری کنونی میدان های شهری ارائه شده است. اهمیت جوامع سرزمینی شهری محلی در این مقاله مورد تاکید قرار گرفته است زیرا آنها مهمترین نهادهای اجتماعی برای شناسایی نیازهای ساکنان محلی هستند و در بسیاری از موارد آماده به عهده گرفتن مسئولیت ساماندهی مجدد فضاهای عمومی مجاور هستند. مناطق سکونت آنها بر اساس رصد دقیق فعالیت های عمومی در رفتن به میدان های شهری تحلیل شده در ویلنیوس و وایمار، اصول برنامه ریزی، عملکرد و آرایش فضایی در جنبه تسهیل تعاملات اجتماعی در رفتن یا بالقوه ممکن در این فضاها تحلیل می شود. این تحقیق مدل های برنامه ریزی و آرایش فضایی را شناسایی می کند که می تواند روش های ترجیحی تعاملات اجتماعی را تسهیل کند و کیفیت کلی زیبایی شناختی و عملکردی آن مکان ها را ایجاد کند.

کلیدواژه ها:

کلیدواژگان: طراحی شهری ، معماری منظر ، فضای عمومی ، تعامل اجتماعی ، تحرک پایدار ، دسترسی.