نقش واسطه ای احساس تنهایی در رابطه بین ارتباط والد- کودک و افسردگی در کودکان رده سنی ۱۰ تا ۱۲ سال

افسردگی یکی از اختلالات جدی دوران کودکی است. کودکان با اندک ناملایمات و بدرفتاری والدین و اطرافیانشان در خود فرو می روند وآثاری از افسردگی های بالینی و مشکلات رفتاری ناشی از آن را بروز می دهند. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه ای احساس تنهاییدر رابطه بین ارتباط والد کودک و افسردگی در کودکان رده سنی ۱۰ تا ۱۲ سال است. روش پژوهش از نوع مطالعات توصیفی -همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش آموزان ۱۰ تا ۱۲ سال شهر یزد تشکیل میدهند و حجم نمونه تعداد ۱۵۰ نفربه روش نمونه در دسترس از مدارس و کانون های پرورش فکری کودکان شهر یزد انتخاب و مورد بررسی قرار گرفت. به منظور تکمیلاطلاعات و یافته های پژوهش از دو روش مطالعات اسنادی کتابخانه ای و تحقیق میدانی استفاده شد. ابزار پژوهش شامل مقیاس خود سنجی افسردگی کودکان بیرلسون و همکاران، پرسشنامه تنهایی آشر، هایمل و رنشاو، پرسشنامه ارتباط والدینی پارکر، توپلینگ و براونبود. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از مهمترین شاخص های آمار توصیفی و جهت تحلیل استنباطی داده ها از آزمون تحلیل مسیر وآزمون ضریب همبستگی پیرسون به وسیله نرم افزارهای SPSS-۲۲ و Amos-۲۴ انجام شد. یافته ها نشان داد که بین ارتباط والد کودک وافسردگی کودکان رابطه معناداری وجود دارد. بین ارتباط والد- کودک و احساس تنهایی در کودکان رابطه معناداری وجود دارد. بین احساس تنهایی و افسردگی کودکان رابطه معناداری وجود دارد. در رابطه بین ارتباط والد- کودک و افسردگی کودکان، احساس تنهایی نقش واسطه ای دارد.

کلیدواژه ها:

احساس تنهایی ، افسردگی ، رابطه والد کودک