ایجاد فضای معماری از نگاه ادبیات کودک در داستان های هوشنگ مرادی کرمانی

هنرو معماری در کنار هم معنا پیدا می کند و ادبیات پایه بیان این دو است. ادبیات خود به عنوان بنیانی برای بیان معماری از گذشته تاامروز است. این مهم در ادبیات کودک در آثار نویسندگانی مانند هوشنگ مرادی کرمانی نمود پیداکرده است. او از همان سنین کودکی بهخواندن علاقه زیادی دارد، دوره دبیرستان را دریکی از شهرهای کرمان می گذراند و برای دانشگاه به تهران می آید. از بین آثار ایشان،داستان های قصه های مجید، نخل، مربای شیرین، شما که غریبه نیستید، چکمه، مشت بر پوست، بچه های قالیباف خانه، مهمان مامان،تنور و خمره در این پژوهش به شیوه توصیفی و تحلیل محتوا و مطالعات کتابخانه ای در بیان ایجاد فضای معماری از نگاهکودک، بررسی میشوند. زندگی و مشکلاتش از دیدگاه کودک و نوجوان داستان، به طنز روایت می شود. ایجاد فضای احساسی، با و بدونذکر عناصر معماری در داستان ها به نقل از اول و سوم شخص به تکرار در آثار او بیان می شود. فضای معماری مانند خانه و الحاقات آن(حیاط، سقف، اتاق و...) از نگاه کودک و نوجوان داستان، به روایت هوشنگ مرادی کرمانی از نقاط قابل تمرکز در این مقاله است. بررسیمفهوم خانه و الحاقات آن در روستا و شهر، با شرایط اقلیمی و توانایی های مالی متفاوت، فقدان پدر و مادر و کمبودها، معماری را به روایتادبیات، چشم نواز می کند.

کلیدواژه ها:

هوشنگ مرادی کرمانی ، ادبیات کودک ، فضای معماری