نقش دین در فرآیند یاددهی و یادگیری

می دانیم که هدف از آموزش دینی تنها افزایش معلومات دینی دا نش آموزان نیست ، بلکه هدف اصلی ، پرورش ایمان ونیل به تربیت دینی والهی است. به عبارت دیگر ، هدف اصلی " دین آموزی" نیست بلکه " تدین " است . در دنیای کنونی توسعه وایجاد مدارس به مفهوم امروزی ، گسترش سریع فناوری و ارتباطات ، صنعتی شدن جوامع و نیازهای متنوع عصر انفجار دانش ، دایره تاثیر گذاری عوامل مختلف بر افکار و اندیشه های دانش آموزان را گسترده تر از گذشته کرده است. بنابر این سهم خانواده ها و حتی معلمان در تکوین شخصیت دانش آموزان ، روز به روز کم رنگ تر می شود. عوامل محیطی به ویژه رسانه ها نقش عمده ای را بر عهده دارند و به صورت شبانه روزی در تغییر اندیشه ها وافکار کودکان ، نوجوانان و حتی بزرگسالان نقش تاثیر گذار ومهم خود را ایفا می کنند . آنچه مسلم است این است که هنوز مدارس ما به عنوان اصلی ترین کانون های تربیتی مورد توجه و برنامه ریزی دقیق وصریح قرار نگرفته است . اگر نظام آموزش و پرورش ما بخواهد از مسیر آموزش های صرف به سمت تربیت دینی ،اخلاقی و اجتماعی حرکت کند، لازم است بسیاری از اهداف و روشها را تغییر دهد. در محیط های آموزشی باید به دانش آموز به تنا سب علاقه واستعدادش آموزش داده شود. بحث محوریت کتاب حذف شود و به جای تکیه بر محفوظات ، روش کسب اطلاعات ویادگیری خلاق محور کار باشد. ساختار وتشکیلات به گونه ای طراحی شود که علاوه بر متولیان امور پرورشی در مدارس بحث تلفیق آموزش و پرورش و مشارکت همه عوامل دست اندرکار در تربیت دینی به دست فراموشی سپرده نشود، در غیر این صورت اگر شرایط مذکور در مدارس ما حاکم نباشد به هدف مطلوب در تربیت دینی دانش آموزان دست نخواهیم یافت.در این مقاله سعی بر آن است که به مفهوم تربیت وتربیت دینی و نقش مهمی که معلم در تربیت دینی دانش آموزان داشته و دارد سخن به میان آید ، همچنین تا ثیر تربیت دینی در یادگیری و یادهی دانش آموزان و مولفه های تربیت در قرن بیست و یکم مورد بحث قرار گرفته و راهکارها و پیشنهاداتی جهت ارائه نظام آموزشی مبتنی بر تربیت دینی ذکر گردد، امید آن که مورد استفاده عملی خوانندگان و صاحب نظران محترم قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

تربیت دینی ، تربیت ، یاددهی و یادگیری ، معلم ، دانش آموز