بررسی صداقت و درستی در نهج البلاغه و آموزش آن

نهج البلاغه گزیده ای از خطبه ها، نامه ها و سخنان کوتاه منسوب به علی بن ابی طالب است که توسط سید رضی در قرن چهارم ه‍. ق بر اساس ذوق ادبی شخصی اش از نامه ها و خطبه های علی فراهم آورده است. پژوهش حاضر به روش مروری کتابخانه ای انجام شده است که هدف از آن بررسی صدق و کذب در نهج البلاغه بود. نتایج پژوهش نشان می دهد که کی از صفات والای اخلاقی که در آموزه های علوی به ویژه نهج البلاغه مورد توجه قرار گرفته, صدق و راستی است. ترغیب انسان به راستگویی و در مقابل آن تحذیر وی از کذب و دروغگویی در مواضع بسیاری از نهج البلاغه به موازات هم قابل مشاهده است. به موجب این آموزه ها صدق اقسام و مراتبی دارد. از جهتی می توان مراتب صدق در نیت, صدق در گفتار و صدق در کردار را در نظر گرفت و از سوی دیگر صدق در حوزه های فردی و اجتماعی قابل تقسیم است و صدق اجتماعی خود محورهای چندی را به خود اختصاص می دهد. از جمله آثار زیان بار دروغ، رسوایی، بی آبرویی، از دست دادن پایگاه اجتماعی و اعتماد مردم، پیوستن به صفوف منافقان است و دروغ زمینه های فکری، فرهنگی و اخلاقی سقوط انسان را فراهم می کند.

کلیدواژه ها:

نهج البلاغه ، صداقت ، دروغ