جامعه شناسی آموزش و پرورش

در جامعه ساده ابتدایی ، آموزش و پرورش هدف و منظور آگاهانه ای نداشت. هر فرد پس از تولید ، به تدریج ، طی مراحل مختلف زندگی ، متناسب با سن و موقعیت اجتماعی خویش سازگاریهای لازم با محیط اجتماعی را فرا گرفته، از طریق یادگیری موازین اجتماعی و الگوهای رفتاری ، طی ترتیباتی به زندگی بزرگسالی راه می یافت، مثلا در امر گردآوری خوراک ، یافتن جانوران زخمی یا جمع آوری میوه ها و ریشه های خوردنی گیاهان ، نوجوان ، با پدر همراهی کرده راه و رسم کار را یاد می گرفت. از اینرو ، کسب آمادگی برای انجام دادن فعالیتهای روزمره زندگی ، هدف آموزشی یا پرورشی آگاهانه ای نداشت در جامعه پیچیده متمدن ، با گسترش شهرنشینی ، توسعه صنعتی ، دگرگون شدن ساختارها و کارکردهای سیاسی و اقتصادی ، عواملی مثل خانواده که در گذشته بار تعهدات تربیتی را عهده دار بودند، دیگر اقتدار و نفوذ کافی برای ایفای وظایف پیچیده آموزشی و پرورشی ندارند. با پیچیده تر شدن جامعه ، آموزش و پرورش بطور روزافزونی ، به صورت ابزار بازسازی فرد و جامعه در می آید. در نتیجه ، شهروندانی که خواستار اشتغال به کار و خدمت در جامعه و خواهان برخورداری از مزایای زندگی اجتماعی می باشند، مجبورند سالیان نسبتا قابل ملاحظه ای از عمر خود را در مراکز آموزش و پرورش رسمی بگذرانند.

کلیدواژه ها:

هدف آموزشی ، موقعیت اجتماعی ، جامعه ، آموزش و پرورش ، الگوی رفتاری.