مساله تاریخ مندی و زبان قرآن در آیات فقهی

پرسش از تاریخ­مندی گزاره­های دینی و ارتباط آن با زبان قرآن، بویژه در آیات فقهی با نظر به دغدغه­های دینی دینداران اهمیت زیادی دارد. در این زمینه می­توان به مساله معناداری، معرفت­بخشی و تاریخ­مندی یا فراتاریخی بودن آیات فقهی قرآن توجه داشت. تحقیق در آیات فقهی قرآن نشان دهنده واقع­نمایی، معناداری، معرفت­بخشی و جهان­شمولی آنهاست و اینکه شارع مقدس عمدتا ترکیبی از زبان عام و خاص را برای بیان احکام شرع بیان داشته و مصالح و مفاسد دینداران و سعادت دنیوی و اخروی آنها را هم لحاظ کرده است. تنوع آیات فقهی قرآن در ابعاد عبادی، غیرعبادی و فردی و اجتماعی و ضرورت توجه به واقعیت­ها و مقتضیات زمان نزول و ادوار بعدی، موجب گردیده تا عمده آیات فقهی قرآن دارای دلالت فراتاریخی باشند، اگرچه تعداد اندکی هم صرفا ناظر به واقعیت­های جامعه عرب ۱۴ قرن پیش هستند که تاریخی بودن صفت آنهاست. با این وجود روح حاکم بر همه آیات فقهی قرآن در پیوند با دیگر آیات این کتاب الهی، مناسبت با واقعیت­های جامعه مومنان و دلالت­های فراتاریخی و فرامکانی آنهاست که همین مهم موجب تاثیرگذاری پاینده قرآن در زمان­های بعدی است.

کلیدواژه ها:

The Quran ، Juriprudential verses ، Meaninfulness ، Epistemic Virtues ، Historicity. ، قرآن ، آیات فقهی ، معناداری ، معرفت بخشی ، تاریخ مندی