بررسی مولفه های کالبدی در طراحی اقامتگاه بوم گردی در اقلیم گرم و مرطوب ( نمونه موردی جزیره قشم و هنگام)

اقامتگاه های بوم گردی با بهره گیری از معماری بومی بازتابی از آداب و رسوم و فرهنگ مردم محلی می باشند و گردشگران را با سبک زندگی مردم آن منطقه آشنا می کنند. در این راستا طراحی اقامتگاه های بوم گردی در مناطق مختلف کشور ایران برای زنده نگه داشتن فرهنگ و معماری بومی کشور عزیزمان حائز اهمیت می باشد. این مقاله به بررسی مولفه های کالبدی در طراحی اقامتگاه بوم گردی در اقلیم گرم و مرطوب می پردازد و به منظور روشن شدن این موضوع، جزیره قشم و هنگام به عنوان نمونه موردی بررسی می شوند. جزایر قشم و هنگام به دلیل زیبایی طبیعی، فرهنگ و آداب و رسوم محلی توجه گردشگران زیادی را در سال های اخیر به خود جلب کرده اند. افزایش گردشگران این منطقه ضرورت طراحی اقامتگاه بوم گردی متناسب با الگوهای معماری بومی که طی سالیان طولانی شکل گرفته اند را افزایش می دهد. با توجه به محدودیت های طراحی در اقلیم گرم و مرطوب، در این پژوهش پنج مولفه های کالبدی برای طراحی اقامتگاه بوم گردی شامل ۱. عناصر سازنده فضایی ۲. فرم و جهت گیری بنا ۳. تزئینات ۴. مصالح و تکنیک ساخت ۵. رنگ انتخاب شد و مورد بررسی قرار گرفت. سپس هفت اقامتگاه بوم گردی با استفاده از این مولفه ها تحلیل شده و مزایا و معایب آن ها بیان گردید. این مقاله به معماران، طراحان و سایر علاقه مندان به این حوزه کمک خواهد کرد تا در طراحی اقامتگاه های بوم گردی در اقلیم های گرم و مرطوب بهترین راهکارها را اعمال کنند.روش تحقیق این پژوهش به صورت موردی و ترکیبی با استناد به مطالعات میدانی، کتابخانه ای، مقالات مرتبط و رسالات اینترنتی می‎باشد.

کلیدواژه ها:

: اقامتگاه بوم گردی ، اقلیم گرم و مرطوب ، جزیره قشم و هنگام ، معماری بومی.