بازنگری اولویت های مشارکت ایران در توافقات تجاری منطقه ای با رویکرد زنجیره ارزش منطقه ای، مروری بر تجربیات کشورهای نوظهور

همگرایی منطقه ای، تشکیل بلوکهای تجاری و ایجاد زنجیرههای ارزش در یک منطقه برای بسیاری از کشورهای در حال توسعه به منزله آغازی برای حرکت به سوی آزادسازی تجارت و برخورداری از منافع توسعه ای در همکاریهای تجاری و اقتصادی بوده و حتی بر اساس پژوهش های اخیر، روندهای آتی تجارت نیز از ”جهان” به سمت ”منطقه ” در حال تغییر مسیر است . پژوهش حاضر با بررسی تجارب آفریقا، آمریکای لاتین و آسیا در ایجاد زنجیره ارزش منطقه ای (RVC) به این نتیجه رسیده است که در چارچوب نظریه ”سردستگی غازها”، همکاری منطقه ای بیشتر میان کشورهای آسیایی موجب سرریز فناوری، ایجاد توافقات منطقه ای قدرتمندتر و رشد اقتصادی بیشتر کشورهای عضو شده است . ایران با وجود ظرفیت های گوناگون ژئواکونومیک ، تولید کالا و خدمات مختلف ، به شرط سیاستگذاری در راستای برشماری اولویت های مزیت های نسبی ، شناخت طرفهای تجاری مناسب ، مداخلات هدفمند دولت در جهت تسهیل تجارت، ثبات قوانین ، کاهش هزینه های مبادله و هم کنشی شایسته نهادهای خصوصی ذیربط می تواند با نظر به تجربه دیگر کشورها، به گونه ای از توافقات منطقه ای کنونی همچون اتحادیه اقتصادی اوراسیا و سازمان همکاریهای شانگهای بهره جوید که در مسیر توسعه متوازن و همه جانبه ، بیش از پیش خود را به قله اهداف از پیش تعیین شده نزدیک ببیند.

کلیدواژه ها:

زنجیره ارزش منطقه ای ، زنجیره ارزش جهانی ، توافقات تجاری منطقه ای ، روندهای آتی تجارت