کاربست قوه خیال در تربیت دینی انسان

انسان به عنوان موجودی چند بعدی از دیرباز مورد توجه تربیت انبیاء الهی بوده است. آنچه از آیات قرآن کریم و سیره مستمره انبیای الهی و تراث حکمی فیلسوفان مسلمان به دست می-آید این است که در تربیت دینی بر روش متربی محور تکیه دارد. شیوه ای که در نظام تربیتی رایج در مدارس و دانشگاههای ما از آن غفلت شده است. در این میان توجه به ظرفیت و توانایی قوه خیال به عنوان یکی از شئون نفس انسان در امر تربیت، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. حکمت اسلامی پس از آن که محاکات، خلاقیت و صورتگری را به عنوان کارکردهای این قوه مورد کند وکاش قرار می دهد، جوده التخییل را به عنوان یکی از خصوصیات بارز انبیاء در القای معارف دینی و تربیت انسان قلمداد می نماید؛ چرا که عموم مخاطبین تحت تاثیر این قوه -به عنوان واسط بین عقل و حس- قرار دارند از این رو توجه به این ظرفیت این قوه به عنوان نقطه آغازین تربیت یکی از راههای اساسی و مهم در روش انبیاء بوده است. این تحقیق با رویکردی ایجابی به خیال، در صدد تبیین کاربست آن در تربیت دینی انسان است.

کلیدواژه ها:

خیال ، تربیت دینی ، خلاقیت ، محاکات ، جوده التخییل