نقد مضامین در شعر سهراب سپهری

در این پژوهش به بررسی و نقد مضامین در شعر سهراب سپهری می پردازیم. سهراب سپهری از جمله شاعران معاصر است که با اشعار رمانتیک خود توانسته جایگاه ویژه ای در ادبیات فارسی کسب کند. جایگاهی که مدیون ویژگی های برجسته او یعنی ریشه های ناتورالیستی و همچنین به کارگیری عرفان شرقی است. سهراب سپهری برای ما درباره دنیای بی آلایش و غرق در نعمت و شادی و آرامش سخن می گوید. درباره آرمان شهری که گویا زاده تخیل خود اوست. او خود را به هیچ وجه زندانی زمان و مکان خود نمی کند بلکه اشعار خود را بیرون از بندهای آنان خلق می کند.او از شهر گریزان است و می خواهد به دامان طبیعت بگریزد و از مدرنیت و مدنیت دوری بجوید. مضامین شعر سهراب سپهری از حقیقت موجود و آنچه که در جامعه دیده میشود فاصله میگیرد و تنها در خیالات و آرزوها جای می گیرد. سهراب سپهری تا آنجا که می تواند از حقیقت می گریزد اما آیا این حقیقت گریزی به واسطه آن است که می خواهد آن را تغییر دهد؟ یا اینکه از آن فرار کند و به دنیای خیالی خود پناه ببرد؟ این پژوهش به قصد شناخت هرچه بیشتر سهراب و درون مایه های شعری اوست تا مخاطب را با حقیقت ذاتی شعر سهراب و دیدگاه او آشنا کند. دو مسئله مهم که در زندگی شعری سهراب مدنظر است: یکی آشنایی او با عرفان شرق از طریق سفرهای متمادی و به کشورهای آسیای شرقی و دیگری پیدا شدن رگه های ناتورالیستی در اشعار اوست که او را به شاعری برجسته و قابل توجه در دید مخاطبان ایجاد کرده است.

کلیدواژه ها:

سهراب سپهری ، ناتورالیسم ، عرفان شرقی ، نقد مضامین