جایگاه داوری اجباری در نظام حقوقی ایران با رویکرد در حقوق آمریکا

امروزه رسیدگی به دعاوی، به جهت ویژگی هایی از قبیل زمان بر بودن و تحمیل هزینه، موجب شده تا اشخاص با مشکلاتی در احقاق حق به موقع خود مواجه گردند، بر همین اساس نظام های قضایی با رویکرد به نهاد داوری، اهتمام بر آن دارند تا از ظرفیت های نهاد مذکور در مسیر حل و فصل اختلافات بین اشخاص بهره مند شوند. در نظام حقوقی ایران، موضوع ارجاع به داوری به صورت اختیاری و اجباری مورد توجه قانونگذار بوده است، هر چند که آرای صادره داوری در نگاه اول قطعی به نظر می رسد اما مفاد برخی از قوانین در ایران، قطعی بودن رای داوری را با شبهه مواجه ساخته است. از سوی دیگر در نظام حقوقی آمریکا، ارجاع به داوری در دو مرحله صورت می پذیرد که در ابتدا کانون های تخصصی در هر صنف به حل و فصل اختلاف خواهند پرداخت و در صورت عدم موفقیت، موضوع به هیئت داوری ارجاع می گردد. مطالعه حاضر با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی اهتمام بر آن داشته که با هدف بررسی داوری اجباری در حقوق ایران و آمریکا، فرایند داوری اجباری را در دو نظام حقوقی مورد بحث قرار داده، که به نظر می رسد داوری اجباری در قانون داوری فدرال آمریکا، به لحاظ قطعی بودن آرای صادره از ثبات و استحکام بیشتری نسبت به آرای داوری در ایران برخوردار می باشد.

کلیدواژه ها:

داوری ، حکمیت ، داوری اجباری ، آرای داوری ، قانون داوری فدرال ، حل اختلاف ، نظام حقوقی آمریکا