درآمدی بر تعامل مذهب، موسیقی و معماری

تداوم زندگی انسان منوط به تامین دو دسته نیاز میباشد؛ نخست تامین نیازهای جسم آدمی تا بتواند آسایش فیزیکی او را از جهاتمختلف سازمان دهد و شرایط رشد و تقویت آنرا فراهم آورد. دومین دسته تامین فضائی مناسب برای آسایش و آرامش روح و رواناست و این دو فضا مکمل هم هستند. دو فضای معنوی مذهب و فضای روحانی موسیقی با فضای کالبدی معماری بصورت ماهویجدائی ناپذیرند. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی به دنبال پاسخ این سوال است که تعامل موسیقی و معماری و مذهب دردوران سنت و مدرنیسم چگونه شکل گرفته است؟ انسان در دوران سنتی در فضاهای مذهبی و موسیقی و فضای معماری که درتاثیر کامل آن دو فضا بود، قرار داشت. فضاهائی که سمت آن همگرائی و رسیدن به ذات هستی که همانا حق و حقیقت بود تلاشمی نمود و خود را ذرهای از تمام مخلوقات میپنداشت و نتیجه وحدت این همه کثرت را وحدانیت می دانست، از این رو به تماممخلوقات احترام میگذاشت. در نتیجه همین بینش در او معنویت و روحانیت شکل میداد و باعث بروز مکنونات قلبی او در معماریو موسیقی میشد. در دوران مدرنیسم و فراتر از آن انسان آن باورها را از دست داد و همه چیز را با عقل و خرد خود سنجید و نسبتبه حقوق سایر مخلوقات بی تفاوت شد. نتیجه این نگرش شکل گیری معماری کارکردی خلقالساعه با شکل های گوناگون برایسود بیشتر و موسیقی روزانه و زودگذر برای کنسرت های پولساز و تجاری بود و هیچ خاطرهای را نیز برای آینده انتقال نمی دهد.در این شرایط است که باید تلاش کرد تا انسان ماشین زده باز مسیر خود را باز یابد.

کلیدواژه ها:

موسیقی ، فضا ، معماری ، مذهب ، هویت