تصریح های پرتکرار مترجمان فارسی آثار داستانی و فلسفی: دگرگونی های تصریح گر در عملیات تعبیرگری «نظرگاه»

ترجمه بینازبانی با انتقال متن از یک نظام زبانی - فرهنگی به یک نظام زبانی - فرهنگی دیگر ، زمینه مستعدی است که امکان سوءفهم نمادهایی را فراهم می آورد که فهم «درست» آنها در گرو اشراف بیشینه بر نظرگاه اختیارشده گوینده / نویسنده است. در این پژوهش می کوشیم انواع سازوکارهای کاربست تصریح نظرگاه، یا سازوکارهای پیش زمینه سازیاجزای دانش زمینه ای، را صورت بندی کنیم؛ افزون بر این خواهیم کوشید با فراوانی نسبی کاربست گونه های مختلف این سازوکار در ترجمه فارسی متون داستانی و فلسفی راشناسایی و مقایسه نماییم. این پژوهش نشان می دهد که سازوکار تثبیت حضور دامنه ای مصداق، که یکی از سازوکارهای تصریح نظرگاه است، خود، حاوی سه زیر بخش است:الف) تاخیر در انتقال مصداق از دامنه به کانون ، ب) جایگزین سازی فاعل دامنه ای با فاعل کانونی و ج) معکوس سازی ترتیب هم ارجاعی. افزون بر این، تحلیل پیکره بنیاد حاکیاز این است که اولا میزان بهره گیری مترجمان فارسی از سازوکارهای زیرمجموعه پیش زمینه سازی اجزای زمینه مشترک، در متون داستانی وفلسفی، تفاوت معنی داری ندارد، و دوما ، «کاهش منظروابستگی» پراقبال ترین شیوه تصریح گری در هر دو خرده پیکره داستانی و فلسفی است .

کلیدواژه ها:

تصریح ، ترجمه ، نظرگاه ، تصریح نظرگاه